Lodewijk Kleijn, strategisch adviseur in het maatschappelijk domein en lid van het kernteam Omgevingsvisie
Lodewijk Kleijn, strategisch adviseur in het maatschappelijk domein en lid van het kernteam Omgevingsvisie
,,Visie zonder actie is hallucinatie’’, schreef Manfred Kets de Vries in Leiderschap ontraadseld. Een mooie zin die mij steevast tot reflectie aanzet. De zin plopte weer in mijn hoofd, toen ik me aan het schrijven van deze blog zette. Het scheen me relevant omdat de blog een overweging op het werk aan de Omgevingsvisie moest zijn. Want wat hebben we de afgelopen maanden hard gewerkt om de complexiteit die de stad de stad maakt, te snappen en te duiden. Dat werk moet helpen om de gemeenteraad richtinggevende uitspraken voor de toekomst van de stad te kunnen laten doen, die dan weer vastgelegd kunnen worden in die Omgevingsvisie.
Maar de complexiteit omarmen in plaats van reduceren, is in denken alleen al een daad die enige moed vereist. Want je zult opnieuw naar alles wat je doet en deed moeten kijken, je zult ook trends moeten willen begrijpen, trends die misschien helemaal niet zo rooskleurig zijn en al helemaal niet als je onze rol als overheid daarin betrekt. En toch lukt het om die moed met een steeds grotere groep collega’s, maar ook met het college en met de raad, te verzamelen. Ik verwacht dat we met al dat voorwerk wat we doen we, tot die richtinggevende uitspraken kunnen komen.
Maar de echte lakmoesproef, als we Kets de Vries mogen geloven, zit dus niet in de visie maar in het handelen naar die visie. De grote vraag de komende maanden is dus niet alleen: hoe komen we tot richtinggevende uitspraken? Maar vooral: Laten we die uitspraken ONS handelen richten? Als de omgevingsvisie integraal en in samenhang tot stand moet komen, wat zegt dat dan over de benodigde omgevingsactie? En kunnen we dat? In ieder geval: wat die omgevingsactie ook zal zijn, het zal enige moed vereisen, want wat er nodig is, hebben we waarschijnlijk nog nooit gedaan. Interessante tijden.